In 2015 moest Lize Feryn (32) afscheid nemen van haar mama Marjan. Ze overleed aan een slepende ziekte. Nu schrijft de actrice een eerbetoon aan haar moeder op Instagram. “Ik zou haar willen vertellen dat het goed gaat, dat ik gelukkig ben, dat ik haar mis.”
“Vorig jaar is mijn zus in ons ouderlijke huis gaan wonen. Het huis was aan serieus wat opknappen toe, dus moesten we beginnen aan een werk dat we negen jaar lang hadden uitgesteld”, steekt de actrice van wal. “Negen jaar lang hingen mama’s kleren in de kast, kon je in elke schuif, in elke doos nog herinneringen vinden. Maar nu was het tijd om te sorteren in alle dingen die mama nooit heeft willen weggooien. Ik kan u verzekeren, dat was een werk”, schrijft Lize Feryn op Instagram.

“Mama was nogal een verzamelaar. Ze zag in zoveel dingen schatten, met als gevolg uitpuilende kasten en een zolder waar het een uitdaging was geen been te breken. Het plastieken ophefsysteem bij de augurken bijvoorbeeld, daar zag ze kleine parapluutjes in. ‘Die zijn toch leuk om mee te knutselen!’ En zo heeft ze jaren lang augurk-parapluutjes verzameld. In het begin met het excuus van een oudste dochter als kleuterleidster, maar toen mijn zus geen kleuterleidster meer was, ging ze verder verzamelen voor godweetwie.”

“Dozen vol zelfgerolde pareltjes van tijdschrift papier. Mappen vol met onze kindertekeningen (en dat waren er nogal een hoop). Poppenkastpoppen, waarbij ze de wolf van Roodkapje van tanden had beroofd en hem wimpertjes had gegeven zodat we zeker niet bang zouden zijn”, vervolgt ze.

“Met het leeghalen van het huis, namen we afscheid van de veiligste, gezelligste plek die ons in ons eerste twintig jaar van ons leven de mooiste herinneringen hebben bezorgd. En zo opnieuw een beetje van haar”, aldus Feryn. “Maar het was ook mooi. Want met elke doos die we openden, konden we niet anders dan lachen om de heerlijke vrouw die mama was. Een plantrekker eerste klas, een doe-het-zelver, een mama in heel haar zijn.”

“Tien jaar vandaag. Tien. Langs de ene kant is het bijna ondenkbaar dat ik al tien jaar haar stem niet meer hoorde. Ze klinkt nog zo vers”, gaat ze verder. “Het lijkt gisteren dat we onze benen onder de tafel schoven voor een koffie, speculoosje en goede mama-raad. En tegelijk is er een leven gepasseerd waar mama niks meer van afweet. Ik zou haar zo graag willen vertellen dat ik in Antwerpen woon, in een huis waar ik naar haar voorbeeld van het ene doe-het-zelf projectje in het andere sukkel. Met kasten die, tegen alle goede voornemens in, uitpuilen van de spullen die ik niet weg kan gooien.

“Dat ik mijn ware liefde heb ontmoet, acht jaar geleden al, en we elkaar dit jaar ons hele leven hebben beloofd. Mijn bruidsboeket bestond uit zonnebloemen, zo hield ik mama dicht bij mij”, klinkt het openhartig. “Ik zou haar willen vertellen dat het goed gaat, dat ik gelukkig ben, dat ik haar mis. En dat die dingen, zoals zij me altijd geruststelde, naast elkaar mogen bestaan. Ik hou van je, mama”, sluit ze af.