Hugo Sigal kijkt vandaag anders naar het leven dan enkele jaren geleden. In Primo vertelt hij openlijk hoe de feestdagen voor hem hun vanzelfsprekendheid zijn kwijtgeraakt sinds het overlijden van zijn grote liefde Nicole.

“Ik hecht nog wel belang aan de feestdagen, maar veel minder dan vroeger”, zegt Hugo daarover. Kerstmis is niet verdwenen uit zijn leven, maar voelt anders aan. Minder licht, minder verwachting. Net daarom betekent het voor hem veel dat hij in deze periode op het podium kan staan. “Daarom ben ik zo blij dat ik deze periode op de planken mag staan. Noem het gerust een vlucht.”

Optreden geeft hem houvast. Structuur. Afleiding. En misschien ook een manier om niet te lang stil te staan bij wat ontbreekt. Hugo is daar opvallend eerlijk over. “Ik hou van Kerstmis, maar toch ben ik blij als de feestdagen weer voorbij zijn en het leven weer zijn normale gang gaat.”

Die uitspraak zegt veel over hoe rouw zich bij hem manifesteert. Niet als constante wanhoop, maar als een sluimerend gevoel dat vooral tijdens symbolische momenten sterker wordt. De druk om het gezellig te maken, terwijl je innerlijk iets anders voelt.

Toch merktHugo dat er iets verschuift. Na drie jaar rouw voelt hij dat er beweging komt. “Ik voel ook dat ik na drie jaar vooruitgang aan het boeken ben. In mijn rouwproces, bedoel ik, na de dood van Colleke.” Het is geen grote doorbraak, geen kantelpunt, maar iets kleiners. En net dat maakt het betekenisvol. “Ik kan nu al naar sommige liedjes luisteren en aan sommige momenten herinnerd worden zonder meteen uit te barsten.” Dat was lange tijd onmogelijk.

Muziek, herinneringen, beelden uit het verleden waren te confronterend. “Da’s een goed teken” Dat hij die emoties nu kan toelaten zonder erin te verdwijnen, ziet Hugo als iets positiefs. “Da’s een goed teken”, zegt hij. Geen triomf, geen overwinning, maar een eerlijke vaststelling. Alsof hij zichzelf voorzichtig toestaat om weer iets meer te voelen zonder dat het alles overneemt.

Lees ook: Hugo Sigal verrast met grote beslissing: “Het doet meer met mij dan ik dacht”

Zijn woorden tonen hoe rouw geen rechte lijn volgt. Hoe tijd niet alles oplost, maar soms wel ruimte maakt. En hoe verandering zich niet altijd aankondigt met grote woorden, maar met kleine momenten waarop iets nét anders aanvoelt dan voordien. Voor Hugo Sigal zit die verandering vandaag niet in de toekomst, maar in het feit dat het heden iets draaglijker wordt. En soms is dat al een hele stap.