Amy Pieters voelt zich thuis in de zorginstelling, waar ze sinds januari 2024 woont, waarvan drie dagen in de week met vriend Stefan. De 34-jarige Nederlandse was eind 2021 het slachtoffer van een vreselijk verkeersongeluk op de fiets, waardoor ze blijvend hersenletsel opliep. In De Telegraaf wordt het verhaal van Pieters opgetekend.
Pieters woont in een zorginstelling, waar ze middels allerlei therapieën nog steeds stapjes vooruit zet. Omdat haar cognitieve vermogen nog slechts beperkt is, kampt ze met een taalstoornis (afasie) en kortetermijngeheugenverlies. De mensen om haar heen weten met slechts enkele woorden wat Pieters bedoelt en het is bewonderenswaardig hij positief en vrolijk ze naar verluidt door het leven gaat.
Vriend Stefan stond en staat aan de zijde van zijn Amy en hij benadrukt nog maar eens hoe penibel de situatie was in december van 2021 in een Spaans ziekenhuis. ‘Kort gezegd was de kans op overleven klein’, zo klinkt het, doelend op een hersenbloeding die Pieters opliep bij een val tijdens een training. Dankzij een succesvolle operatie werd haar leven gered.
Lees verder onder de foto
Amy Pieters heeft eigen appartement
In de afgelopen vier jaar klom Pieters vanuit een coma op naar de vrouw die ze nu is, mede door de (financiële) steun van de mensen om haar heen. Hoewel de start stroef was in het revalidatiecentrum in Woerden, maakte Pieters uiteindelijk grote stappen. ‘De artsen en therapeuten stonden versteld van haar herstel. Vanuit de rolstoel naar een rollator en dan lopen zonder rollator.’
Het ging zo ver, dat Pieters uiteindelijk zelfs thuis in haar eigen bed – op de eerste verdieping – sliep. Ondanks epileptische aanvallen, die haar herstel soms vertraagden, zagen we Pieters in 2023 zelfs even op de fiets. Fysiek ging het dus voor de wind, maar praten en begrijpen blijft een groot probleem. Vanuit haar appartement in Amersfoort, als onderdeel van een zorginstelling, wordt daar hard aan gewerkt.
Lees verder onder de foto
Vriend van Amy Pieters rots in de branding
Het verhaal in de krant leest zodoende als een positief boek, ook al wordt constant benadrukt dat Pieters eigenlijk niet kan praten en weinig dingen begrijpt. Toch zong ze recent tijdens zangtherapie plots een stukje mee met ‘Bloed, zweet en tranen’ van André Hazes. ‘Toen ik dat voor de eerste keer hoorde, stond het kippenvel echt op mijn armen. Ik had die mooie stem van haar al een paar jaar niet meer gehoord’, aldus Stefan.
De rol van hem is natuurlijk ongelofelijk groot, al ziet hij dat zelf niet zo. ‘Mensen vragen weleens of ik mezelf niet te kort doe of hebben groot respect voor alles wat ik doe, maar voor mij is het vanzelfsprekend. Bij Amy heb ik rust en als Amy vrolijk is, ben ik dat meestal ook.’ Of zoals hij het mooi afsluit: ‘Dit is ons leven nu en we zijn vooral blij met wat er allemaal wel goed gaat.’
