Veerle Hegge, de echtgenote van premier Bart De Wever, kwam dit jaar openlijk naar buiten met een boek over haar eetstoornis. Die beslissing maakte veel los bij het brede publiek.

Nu deelt ze een eerlijke update over hoe het vandaag met haar gaat en maakt ze duidelijk dat haar herstel een lang en intens proces blijft.

Het boek van Veerle Hegge zorgde voor herkenning bij heel wat lezers. Tijdens signeersessies merkte ze hoe groot de impact was.

“Bij signeersessies kwamen de meeste mensen die stonden aan te schuiven een verhaal vertellen”, vertelt ze in Het Laatste Nieuws.

Die gesprekken waren waardevol, maar ook emotioneel zwaar. “Als Bart signeert, is dat anders. Dan is het plezant. Aan mijn boek is er weinig dat plezant is.” Haar verhaal raakt aan pijn, kwetsbaarheid en schaamte, thema’s die voor veel mensen herkenbaar blijken.

Over het afgelopen jaar is Veerle voorzichtig hoopvol. Ze erkent dat het beter gaat, maar benadrukt dat ze er nog lang niet is.
“Ik heb nog veel stappen te zetten. Een herstelproces duurt gemiddeld zeven jaar, dus we zien wel.”

Die uitspraak toont hoe realistisch ze naar haar situatie kijkt. Herstel van een eetstoornis is zelden lineair en vraagt tijd, professionele begeleiding en veel zelfzorg.

Veerle was zes maanden opgenomen in een beschermde omgeving waar ze intensief werd ondersteund. Die periode gaf haar rust en structuur, maar de echte uitdaging begon pas daarna.

Nu moet ze zelf dagelijks omgaan met haar eetstoornis, zonder de constante omkadering van een opname. Dat gaat, zoals ze zelf aangeeft, met vallen en opstaan.

“Ik probeer niet bezig te zijn met langetermijndoelen. Mijn enige doel is om te doen wat mij het meest rust geeft.”

Hoewel ze hoopte braakvrij te blijven na haar opname, moest Veerle erkennen dat er een terugval kwam. “Ik zou graag terug braakvrij zijn, zoals na de opname, maar dat lukt nog niet.”

Tegelijk maakt ze duidelijk hoeveel vooruitgang ze al geboekt heeft. “Het verschil met 2024 is immens. Toen ging het nog over verschillende keren per dag, nu over één keer in de week. Of zelfs in de twee weken. Het hangt ervan af hoe druk het is.”

Veerle maakt zich geen illusies over een snelle of eenvoudige oplossing. Ze kijkt haar situatie recht in de ogen en aanvaardt dat haar eetstoornis mogelijk altijd deel zal uitmaken van haar leven.

“Ik zal misschien blijvend met mijn eetstoornis moeten dealen. Ik hoop alleen dat het steeds draaglijker wordt.”

Met haar openheid doorbreekt Veerle Hegge het taboe rond eetstoornissen en mentale gezondheid. Haar verhaal toont dat herstel mogelijk is, maar ook dat het tijd, geduld en mildheid voor jezelf vraagt.