Hoewel Will Tura in 2023 officieel aankondigde te stoppen met optreden, blijft zijn liefde voor muziek onverminderd groot. De zanger, geboren als Arthur Blanckaert in 1939 in Veurne, heeft een indrukwekkend muzikaal erfgoed opgebouwd dat diepe sporen nalaat in de Vlaamse muziekgeschiedenis. Met klassiekers als Eenzaam zonder jou en Hopeloos groeide hij uit tot de onbetwiste keizer van het Vlaamse lied. Vandaag leidt hij een rustiger leven, maar zijn passie voor muziek is springlevend.

Voor zijn 85ste verjaardag vertelde dochter Sandy in een interview dat haar vader in goede gezondheid verkeert en nog elke dag geniet van een vaste routine. Zijn dagen zijn gevuld met kleine momenten van geluk: ontbijten met de krant, wandelen in de tuin en tijd doorbrengen met zijn familie. Het zijn die gewone dingen die voor hem nu het meest waardevol zijn.

Volgens Sandy blijft Will nieuwsgierig naar de wereld. Hij volgt sportwedstrijden, met een bijzondere interesse voor wielrennen en voetbal, en praat daar enthousiast over met zijn bezoekers. Deze betrokkenheid bij het dagelijkse nieuws en de sportwereld houdt zijn geest scherp en actief.

Hoewel hij niet langer op het podium staat, blijft muziek een belangrijk onderdeel van Wills leven. Sandy vertelt dat haar vader geen dag voorbij laat gaan zonder achter de piano te kruipen. Het instrument is al decennia een vertrouwde aanwezigheid in zijn woonkamer en fungeert als zijn creatieve uitlaatklep.

Hij speelt vaak nieuwe melodieën die spontaan in hem opkomen, en soms laat hij familieleden genieten van oude klassiekers. Dit levert gezellige momenten op waarin herinneringen aan vroegere optredens en tournees opnieuw tot leven komen. Voor Will is dit een manier om zowel zijn creativiteit als zijn levenslust te voeden.

Hoewel hij vooral bekendstaat om zijn zangstem, zingt Will thuis nog maar zelden. Zijn plezier ligt tegenwoordig vooral in het spelen van muziek. Af en toe zingt hij een paar regels mee wanneer hij zich laat meeslepen door een melodie, maar meestal geniet hij stilletjes van het pianospel of van platen van collega-artiesten.

Die inspiratie houdt zijn muzikale geest wakker en laat hem dromen van nieuwe klanken, ook al is er geen druk meer om nieuwe nummers uit te brengen. Muziek blijft voor hem een bron van rust en vreugde.

Will Tura trad tientallen jaren op in Vlaanderen en daarbuiten en wist generaties fans aan zich te binden. Zijn optredens in grote zalen, dorpspleinen en theaters werden altijd gekenmerkt door een warme en toegankelijke sfeer. Het leverde hem talloze prijzen en onderscheidingen op, die zijn bijdrage aan de Vlaamse muziek bekronen.

Vandaag kijkt hij met dankbaarheid terug op die lange carrière. Hij geniet van de rust en het feit dat hij zijn tijd volledig zelf kan indelen. Voor iemand die jarenlang altijd “onderweg” was, voelt dat als een nieuw soort vrijheid.

Zijn officiële afscheid van het podium vond plaats in het Sportpaleis, waar hij voor een uitzinnige menigte een laatste keer zijn grootste hits bracht. Het concert werd live op televisie uitgezonden en groeide uit tot een emotioneel hoogtepunt voor zowel de zanger als zijn fans.

Tijdens de show werden er beelden vertoond van zijn rijke carrière: van zijn eerste televisieoptredens tot de uitverkochte zalen in de jaren negentig. Collega-artiesten kwamen mee het podium op om samen met Will te zingen, wat de avond een feestelijk karakter gaf. Het werd een waardig slotakkoord van een indrukwekkend muzikaal hoofdstuk.

Naast muziek is ook sociaal contact een belangrijke pijler in zijn leven. Regelmatig ontvangt hij telefoontjes van collega’s en vrienden uit de muziekwereld. Ze praten bij over vroeger, sturen ansichtkaarten of sturen foto’s van oude optredens. Die momenten brengen veel vreugde en laten hem weten dat hij niet vergeten is.

Het contact met deze oude bekenden herinnert hem eraan hoe rijk zijn muzikale reis is geweest en hoeveel mensen hij onderweg heeft ontmoet.

Een van de hoogtepunten van het afgelopen jaar was een bezoek van zanger Helmut Lotti. De twee brachten samen een middag door achter de piano, spelend en lachend alsof de tijd had stilgestaan. Ze wisselden muzikale ideeën uit en speelden een mix van klassieke stukken en moderne hits.

Helmut sprak lovend over Wills enthousiasme en talent. Voor beiden was het een inspirerende ontmoeting, die liet zien hoe muziek generaties met elkaar verbindt.

Ook het contact met fans blijft bijzonder. Nog steeds ontvangt Will brieven, kaarten en zelfs foto’s van lang geleden. Sommige fans volgen hem al meer dan vijftig jaar en schrijven hoe belangrijk zijn muziek voor hen is geweest.

Will leest de brieven met aandacht en bewaart er veel in een speciale doos. Voor hem zijn deze berichten een tastbaar bewijs van de diepe band die hij door de jaren heen met zijn publiek heeft opgebouwd.

Muziek is meer dan een hobby voor Will; het is een levenslijn. Het geeft hem structuur, vreugde en een gevoel van verbondenheid. Door dagelijks te spelen, blijft hij actief en betrokken. Zijn familie moedigt hem aan om dit ritme te behouden, omdat het hem zichtbaar energie geeft.

Will Tura blijft een bron van inspiratie, niet alleen voor zijn fans, maar ook voor jongere artiesten. Zijn toewijding aan muziek, zijn bescheidenheid en zijn warme persoonlijkheid maken hem tot een icoon dat generaties weet te verbinden.

Zijn verhaal bewijst dat creativiteit en passie niet verdwijnen met de jaren, maar juist een nieuwe diepgang krijgen. Voor velen is hij hét voorbeeld dat je ook na een lange carrière met plezier en betekenis kunt blijven leven.