Welk parcours hebben de expeditieleden afgelegd?

Een hele dag om vijf kilometer te wandelen? De opdracht van deze aflevering klonk belachelijk simpel, maar dat was ze beslist niet. De expeditieleden moesten eerst over losse stenen en door ijskoude rivieren, om daarna drie steile bergen te beklimmen en weer af te dalen. Wie al eens in de bergen heeft gewandeld, weet: niet de afstand, maar de hoogtemeters hakken er het zwaarst in, zeker met een loodzware rugzak. Maar de allergrootste vijand tijdens een beklimming? Paniek, zo zou blijken.

Iedereen. Jelle Cleymans sloeg zijn enkel om, Amelie Albrecht schaafde haar knie, Pedro Elias viel met zijn gezicht in de brandnetels. De spieren deden pijn, het vat was leeg, het moreel zat ver onder nul. Zelfs de immer positieve Mathieu Terryn noemde het “de zwaarste wandeling tot dusver”. Maar niemand zat zo diep als An Lemmens.

An had een baaldag, maar wist zich nog goed te houden tot de allerlaatste afdaling, toen de angst haar uiteindelijk te veel werd. “Ik ben doodsbenauwd”, zei ze, en ze kon geen stap meer zetten, verlamd van de schrik. Begrijpelijk: het ging steil naar beneden, de rotsen waren glad, van een pad was nauwelijks sprake. “Gevaarlijk”, noemde Mathieu het. “Extremer hoeft het niet te worden”, vond Hakim Chatar. Zij waren op hun hoede, op het randje van bang. Maar An? Die was in paniek.

Het werd gaandeweg duidelijk, voor An en de kijker, dat hier meer achter zat. Ze begon over haar vader en zus te praten: hoe ze hen allebei in 2021 in een paar weken tijd verloren had, haar zus in een auto-ongeval in Frankrijk, haar vader aan een slepende ziekte. “Ik wil niet dat mijn kinderen zonder een moeder verder moeten”, zei ze, terwijl ze keek hoe diep ze zou vallen als ze een stap verkeerd zette. Ondertussen ging de zon onder.

An is uiteindelijk van die berg geraakt, al kon ze zich achteraf niet goed meer herinneren hoe. Het moment dat ze eindelijk kon gaan zitten, veilig en wel, barstte ze in tranen uit: “Het verdriet dat ik al vier jaar met alle macht wegduw, komt hier met de angst naar boven.” De schrik liet haar niet los: die nacht droomde ze dat ze haar dochter verloren was.

Welk expeditielid heeft indruk gemaakt?

De hele groep ontfermde zich over An, hoewel ze zelf net zo goed aan het afzien waren, en dat was mooi om te zien. Hakim bleef de hele afdaling lang dicht bij haar, ook Mathieu kwam geregeld een handje helpen en gids Koen De Leeuw droeg op het einde haar rugzak boven op de zijne – samen goed voor zo’n 50 kilo. Eenmaal op de kampplaats zorgde de groep voor haar tent, haar eten, haar kleren en haar warmwaterkruik. Pedro trok zelfs haar schoenen en sokken uit. Knap!

Wie had er cadeautjes bij?

An Janssens gaf Jelle en Mathieu een zakje M&M’s als bedankje, omdat zij haar slaapzak en tentstokken hadden gedragen. Een onschuldig cadeau, tot Jelle het aan Pedro vertelde en die verontwaardigd reageerde: “Ik draag al drie dagen heel haar huisraad en ik heb nog niets gekregen!” Pedro riep meteen naar An: “Ik heb geen M&M’s gekregen en Jelle wel!” An kwam het snel goedmaken met een zakje Skittles, terloops noemde ze Jelle een klikspaan. Toen An weer in haar tent was verdwenen, zei Pedro: “Eigenlijk lust ik geen Skittles.” U merkt: het was voor iedereen een lange, lastige dag geweest.

Wat was het verrassendste moment?

De makers wilden duidelijk niet eindigen op een sombere noot en lieten daarom in de laatste minuten nog enkele beelden van de volgende expeditiedag zien. De groep waagt zich aan iets nieuws: packraften. De expeditieleden hadden namelijk al acht dagen een opblaasbare raft in hun rugzak meegezeuld, en die mochten ze nu eindelijk gebruiken. Dat leverde mooie beelden op van bekende Vlamingen in gele bootjes, op gletsjerwater en omringd door besneeuwde bergen. Dankzij een avontuurlijke stroomversnelling eindigde de aflevering alsnog met een lach.