“Hou je mond, kleine ettertjes…” – Lance Armstrong ontketent een oorlog tegen Tadej Pogačar en ontvangt een ultimatum van twaalf woorden dat de hele wielerwereld het zwijgen oplegt

Austin, Texas, 3 december 2025 – 21:47 uur lokale tijd. De zaal van de livepodcast “Off the Record” in Lance Armstrongs privéstudio zit vol met wielerjournalisten, oud-teamgenoten en een handvol uitgenodigde fans. Iedereen was gekomen voor een ontspannen gesprek in het tussenseizoen.

In plaats daarvan waren ze getuige van het moment waarop het meest radioactieve spook in de sport besloot een atoombom te gooien.

Vierentwintig uur eerder hadden de advocaten van Tadej Pogačar bij de rechtbank in Monaco een rechtszaak aangespannen tegen Armstrong wegens smaad en morele schade. Ze eisten € 2,8 miljoen en een volledige openbare rectificatie.

De aanleiding? Een aflevering van Armstrongs podcast “The Move” in november, waarin de Texaan, zichtbaar geïrriteerd na Pogačars vierde Tour-Rwanda-dubbel, verklaarde: “Deze jongen is óf de grootste freak ooit, óf de grootste bedrieger sinds… nou ja, sinds mij. Zo makkelijk win je niet.”

Punt uit.” De clip was al 4,6 miljoen keer bekeken en had alle oude wonden die de sport dacht te hebben dichtgeschroeid, weer opengereten.

Armstrong loopt het podium op met zijn kenmerkende zwarte pet en een grijns die aangeeft dat hij hierop heeft gewacht. De presentator vraagt ​​zich af: voormalig prof George Hincapie heeft nauwelijks tijd om de introductie af te maken.

“Luister,” begint Armstrong met een lage, venijnige stem. “Ik ben klaar met die kleine ettertjes die doen alsof ze zuurstof hebben uitgevonden. Pogačar, Evenepoel, de hele TikTok-generatie… hou je mond. Jullie weten precies met wie jullie te maken hebben.”

Ik ben zeven keer uitgeschakeld in de Tour, ik ben van alle kanten uitgescholden en ik sta er nog steeds. Denk je dat een advocaat uit Monaco in loafers me bang maakt? Kom het me recht in mijn gezicht zeggen, jochie.

De kamer barst los. Telefoons gaan omhoog. Binnen negentig seconden is de clip overal te zien. #ArmstrongVsPogačar is wereldwijd trending, nog voordat de podcast is afgelopen.

Armstrong stopt niet. Hij leunt naar de microfoon. “Hij klaagt me aan omdat de waarheid pijn doet. Ik heb nooit gezegd dat hij doping gebruikt – ik heb gezegd dat het statistisch gezien onmogelijk is om zo te domineren zonder hulp. Hetzelfde geldt voor mij.

Het verschil is dat ik het heb toegegeven. Hij zal er de ballen niet voor hebben.”

De reactie is onmiddellijk en vulkanisch. Jonas Vingegaard plaatst een enkel zwart vierkantje op Instagram. Remco Evenepoel tweet een langzaam klappende GIF.

Chris Froome, doorgaans diplomatiek, schrijft: “Sommige mensen hadden geannuleerd moeten blijven.” Primož Roglič belt live naar de Sloveense televisie en zegt, met een stem die trilt van woede: “Laat onze jongen met rust. Hij is schoner dan je geweten ooit is geweest.”

Terug in Monaco is Pogačar met Matteo Trentin en Urška Žigart aan het herstellen wanneer het nieuws zijn telefoon bereikt. Hij stopt met een bleek gezicht. Trentin vertelt verslaggevers later dat Tadej simpelweg heeft gezegd: “Genoeg.”

Om 22:14 uur Monaco-tijd – precies eenendertig minuten na Armstrongs uitbarsting – plaatst het officiële X-account van Pogačars managementbedrijf, TP23, een enkele tweet die de geschiedenis in zal gaan als een schande voor de wielersport. Twaalf woorden, niet meer en niet minder:

“Tot ziens in de rechtbank, meneer Armstrong. Terugtrekken of begraven worden. Uw keuze.”

Geen emoji’s. Geen hashtags. Alleen die twaalf woorden in koudzwarte letters op een witte achtergrond. De post gaat vergezeld van een gescande pagina met de reeds ingediende juridische documenten, afgestempeld door de rechtbank van Monaco.

Twitter stort in. De tweet bereikt de snelste 10 miljoen weergaven in de wielergeschiedenis. Armstrong, nog steeds te zien in Austin, krijgt het bericht live te zien.

Voor het eerst in de geschiedenis van de sport zwijgt de man die ooit de UCI, USADA en de hele wereld te grazen nam.

De grijns verdwijnt. Zijn handen, rustend op de tafel, beginnen te trillen. Hincapie probeert het gesprek op gang te brengen; Armstrong kan alleen een schorre “We zullen zien” uitbrengen.

Binnen een uur wordt de podcast van elk platform verwijderd. Spotify, Apple en YouTube geven allemaal dezelfde verklaring af: “Content onder juridische beoordeling.” Armstrongs sponsors – de weinige die overbleven – beginnen zich te distantiëren. Wahoo Fitness verwijdert in stilte zijn ambassadeurspagina.

De Livestrong Foundation, inmiddels een schim van zichzelf, heeft in een verklaring laten weten dat het ‘geen commentaar wil geven op privé-juridische zaken’.

Om middernacht openen bookmakers in Londen een markt: “Zal Lance Armstrong zijn excuses aanbieden voor Kerstmis?” De “Nee” noteert op 1,20.

In Slovenië is de reactie nationale woede. De minister van Sport noemt de opmerkingen “een aanval op de Sloveense eer”. Kinderen op scholen in Ljubljana zouden tekeningen hebben opgestuurd van Pogačar die een geel polsbandje onder zijn wiel verplettert.

Pogačar zelf heeft niet meer dan twaalf woorden gesproken. Hij plaatst alleen een trainingsbestand op Strava met de titel “Easy spin – hartslag verrassend rustig”. Het gemiddelde vermogen: 412 watt gedurende twee uur. Reactie van Marc Soler: “IJs in die aderen.”

Nu de wielerwereld op 4 december ontwaakt, is één ding duidelijk: de lelijkste geest van de sport heeft zojuist de verkeerde kooi laten schudden. Lance Armstrong heeft 25 jaar lang iedereen geïntimideerd. Vanavond staarde voor het eerst iemand terug – en de geest knipperde met zijn ogen.

De zitting vindt plaats op 11 maart 2026. Kaartjes voor de hoorzitting in Monaco, als het ooit zover komt, kosten nu al € 15.000 per plaats.

En ergens in de Alpen slijpt een 26-jarige met vier Tours, twee Giro’s, een Vuelta en regenboogstrepen stilletjes zijn messen. Twaalf woorden waren genoeg. De volgende worden door een jury geschreven.