Jente Pironet van de Belgische groep Portland heeft moeilijke jaren achter de rug. Niet lang na het vertrek van groepslid Sarah Pepels vonden dokters 3 hersentumoren bij hem. Een intense behandeling later is er het nieuwe album ‘Champain’. Na een donkere periode klinkt Portland ongegeneerd opgewekt.

Opvallend meer up-tempo nummers

Na regen komt altijd zonneschijn. Daarom trekt Portland-boegbeeld Jente Pironet na 2 zware jaren vooral de kaart van de vrolijkheid in zijn nieuwe muziek.

Openingsnummer ‘Time is now’ is de muzikale manier om met de deur in huis te vallen. Pironet neemt je op sleeptouw in de zang, op aanstekelijke drums en licht scheurende gitaren: een vernieuwend Portland-geluid.

Sinds het vertrek van Sarah Pepels in 2023 houdt Pironet de muzikale touwtjes van Portland alleen in handen. Voor het 3e album ‘Champain’ mag alles wat grootser en sneller klinken. Tegelijk verloochent Portland zijn melancholische kantje niet. Dat hoor je onder andere in de zweverige samenzang van Pironet met muzikante Nina Kortekaas.

De meer blije nummers met prominente gitaren en drums wisselen elkaar netjes af met ingetogen, klassieker Portland-werk. Een interessant contrast dat tegelijk Pironets kankerbehandeling en herstel – een periode vol ups en downs – kan symboliseren. 

Ook albumtitel ‘Champain’ (waar ‘champagne’ en ‘pain’ elkaar raken) is een uiting van die dualiteit. De albumcover waarop Pironet een ketting met kruisteken vasthoudt, weerspiegelt zijn vastberaden zoektocht naar hoop. Die zegeviert overduidelijk, zowel in realiteit als in de muziek.

Kankerbehandeling sijpelt door in donkere teksten

Pironet heeft aan zijn kankerbehandeling een vorm van posttraumatische stress overgehouden. De emotionele rollercoaster die hem zowel fysiek als mentaal heen en weer heeft geslingerd, heeft hij in dit album van zich af geschreven. Muziek is voor artiesten wel vaker therapie.

De wanhoop van Pironet is vooral voelbaar in de nummers die hij heeft gemaakt toen hij naar eigen zeggen “de dood al maandenlang in de ogen aan het kijken was”.“It’s a simple dead end street”, verzucht hij op ‘It’s always (ages ago)’. Zijn breekbare, hoge stem zet de rauwheid kracht bij.

‘Point of view’ verraadt door de vrolijke drums niet meteen de zware thematiek. “Will I ever dry these eyes? Is there anything I can try?”, zingt Pironet hartverscheurend.

‘Forever’, een nummer met ratelende tekst in de stijl van Pironets idool Bob Dylan klinkt tegelijk realistisch en poëtisch.“So here we are, with nothing left, but a story to tell and a weight on my chest.”

Maar: nooit berust Pironet volledig in de wanhoop. “Replace your water with champagne. There will always be something to be afraid of”, klinkt het hoopvol in titelnummer ‘Champain’. Hoofd omhoog en klinken op de toekomst dus.

Zachtheid raakt het meest

De eerste nummers van Portland (na hun overwinning in de Studio Brussel-talentenjacht ‘De nieuwe lichting’) waren eerder ingetogen. In die pure, kleine liedjes zoals ‘Pouring rain’ en ‘Lucky clover’ schuilt voor mij hun grootste kracht. De zachtheid en instant herkenbare Portland-sound mist zijn doel niet.

Zo raakt de piano in ‘Aurora’, een nummer over zoekende zijn na een liefdesbreuk, mij in al zijn eenvoud. Ook het muzikaal zachte maar tekstueel bikkelharde slotnummer ‘Until I find some bigger fears’ schiet raak. Zeker wanneer Pironet met een kwetsbaar “I can’t remove the tears” het slotakkoord neerlegt.

Ook met hun harmonieuze samenzang scoort Portland altijd punten bij mij. Hoogvliegers op dat vlak zijn singles ‘Lay me down’ en ‘Exactly what I need’, een vrolijk nummer over tegengewicht zoeken voor de donkerte in je leven. Proberen we dat niet allemaal in de druilerige herfstmaanden?