Het was op de wegen rond Bergamo dat de cirkel zich sloot. In zijn laatste koers in het blauw-witte shirt van Soudal Quick-Step reed Remco Evenepoel naar een tweede plaats in Il Lombardia van 2025, opnieuw achter een ongenaakbare Tadej Pogačar. Er werd weinig gezegd. Een hand op de schouder van een ploegmaat, een blik richting de ploegwagen, en een korte boodschap via de boordradio: “Bedankt jongens, voor alles. Het was een eer om bij dit team te zijn als jullie leider.”

Na zeven seizoenen kwam er een einde aan een tijdperk. De jongen die in 2019 zonder ook maar één dag ervaring bij de beloften het profpeloton binnenstormde, verliet de ploeg als olympisch kampioen, wereldkampioen, Vuelta-winnaar, monumentenman en tijdritfenomeen. Zijn passage bij Quick-Step was er één van hoogte en diepte, van verering en verwijt, van ongekende ambitie en menselijke breekbaarheid. Dit is het verhaal van de renner die een klassiekerploeg dwong om een ronderennersteam te worden.

LEES OOK: Red Bull-BORA dropt bom rond Evenepoel: “We wachten af…”De belofte van een nieuw soort Belg

Remco Evenepoel werd op 25 januari 2000 geboren in Aalst, als zoon van ex-prof Patrick Evenepoel. Tot zijn zestiende speelde hij voetbal, bij onder meer Anderlecht en PSV. Pas in 2017 stapte hij voluit over op de fiets. Twee jaar later stond hij al bovenaan de wereldranglijsten bij de junioren.

In 2018 won hij zowel het Europees als het wereldkampioenschap, in de tijdrit én de wegrit. Zijn zeges waren geen toevalstreffers: ze kwamen met minuten voorsprong. Hij reed alsof hij een andere versnelling had. “Remco reed alsof de rest stil stond”, herinnerde een Belgische ploegleider zich later.

Toen Patrick Lefevere van Deceuninck-Quick-Step (de toenmalige naam van de ploeg) zijn handtekening zette, was het een gok. De ploeg stond bekend om klassiekers, sprinters en eendaagsers. Nog nooit had ze een generaal klassementsrenner voortgebracht. Maar Evenepoel kreeg een profcontract zonder ooit bij de beloften te hebben gereden. Lefevere noemde het “een berekend risico op een wonder”.

2019: het wonderkind stapt binnen

In zijn eerste seizoen als prof toonde Evenepoel meteen waarom de verwachtingen zo buitensporig waren. Hij won de Ronde van België, greep de Europese titel tijdrijden, en sloot de zomer af met een donderslag bij heldere hemel: winst in de Clásica San Sebastián.

Met nog 20 kilometer te gaan reed hij weg uit het peloton, hield de favorieten op afstand en won met ruim 30 seconden voorsprong. De jongste winnaar ooit van een WorldTour-klassieker was geboren.
Belgische kranten spraken over “de nieuwe Merckx”. Hij haalde zijn schouders op, maar wist dat niets meer hetzelfde zou zijn.

2020: succes en val

Het tweede profjaar begon nog indrukwekkender. In februari won hij de Vuelta a San Juan, later gevolgd door zeges in de Volta ao Algarve, de Vuelta a Burgos en de Tour de Pologne. Hij won ritten, klassementen en tijdritten alsof hij de sport opnieuw uitvond.

Tot die fatale Ronde van Lombardije. In de afdaling van de Muro di Sormano schoot hij uit de bocht, vloog over een stenen brugmuur en belandde meters lager in een ravijn. Zijn bekken brak, de droom leek voorbij. De beelden — een witte fiets op de rand van het dal, ploegleider Davide Bramati met tranen in de ogen — werden symbool voor de fragiliteit van zijn talent.

Hij lag maanden aan de kant. Lefevere hield de druk laag: “We hebben geen haast. Eerst de mens, dan de renner.” Het zou een zin blijken die hem nog vaak zou achtervolgen.

2021: de comeback met barsten

Na acht maanden revalidatie keerde Evenepoel terug in de Giro d’Italia. Hij reed solide, maar zonder glans. In de afdaling van de Passo di San Valentino kwam hij opnieuw ten val en moest later opgeven. De twijfel was terug: was hij nog wel de renner van vóór Lombardije?

Zijn seizoen kende flitsen van kwaliteit — tweede in de Europese wegrit, podiumplaatsen in kampioenschappen en rittenkoersen — maar ook frustratie. Lefevere temperde de verwachtingen, al klonk tussen de regels door dat de ploeg niet wist hoe ze haar fenomeen moest begeleiden. Quick-Step was nog steeds een klassiekerploeg, met sprinters als Jakobsen en Cavendish, en zonder de bergknechten die een ronderenner nodig heeft.

Evenepoel zelf worstelde met geduld. “Ik wil niet wachten tot ik dertig ben om een grote ronde te winnen”, zei hij. De clash tussen talent en structuur was geboren.

2022: wereldheerschappij

Wat volgde, was een seizoen waarin alles klopte.
Op 24 april 2022 won hij Luik-Bastenaken-Luik. Hij reed solo vanaf de Côte de la Redoute en hield de elitegroep achter zich. De eerste Belgische winnaar sinds Philippe Gilbert in 2011, op slechts 22-jarige leeftijd.

Vijf maanden later volgde zijn absolute doorbraak: winst in de Vuelta a España. In de zesde etappe greep hij het rood en droeg het uiteindelijk ook in Madrid. Hij weerstond Roglič, Mas en Ayuso, overleefde bergetappes in Asturië en Sierra Nevada, en werd de eerste Belg sinds 1978 die een grote ronde won.

Alsof dat nog niet genoeg was, veroverde hij eind september in Wollongong de wereldtitel op de weg. Met een allesverwoestende aanval op 25 kilometer van de streep reed hij solo naar regenboogglorie. België vierde zijn terugkeer als wielernatie.

Zijn palmares van dat jaar: 15 overwinningen, waaronder een monument, een grote ronde en een wereldtitel. De eretitel Sportman van het Jaar was een formaliteit.

2023: tussen glorie en onrust

Na dat magische 2022 begon 2023 met een zucht van verwachting. Maar achter de schermen knarste het.
Quick-Step kampte met een identiteitscrisis. De sponsors wilden succes in de grote rondes, maar de ploegstructuur bleef gebouwd op klassiekers. “We moeten kiezen: Quick-Step of Remco-Step”, grapte een anonieme renner.

In april verdedigde Evenepoel zijn titel in Luik-Bastenaken-Luik en won opnieuw, met een solo van 30 kilometer. In de Giro d’Italia domineerde hij de tijdritten, maar testte positief op covid en moest vroegtijdig naar huis. Later dat jaar won hij nog etappes in de Vuelta, maar het klassement glipte door zijn vingers na een ineenzinking richting de Tourmalet.

De spanning met Lefevere liep op. De ploegbaas noemde hem “een kampioen met karakter, maar niet altijd met geduld.”Evenepoel antwoordde: “Ik vraag alleen dat we leren van onze fouten.”

De geruchtenmolen draaide op volle toeren: INEOS Grenadiers, Bora, UAE: allemaal zouden ze interesse tonen. Lefevere hield vol dat zijn poulain bleef, maar de kiem van afscheid was geplant.

2024: Tourpodium en dubbele regenboog

De Tour de France was altijd zijn doel, en in 2024 kwam het ervan. De voorbereiding was minutieus, met hoogtestages in Sierra Nevada en Livigno, en een sterkere ploeg rond hem.

In de tijdrit van etappe 7 sloeg hij toe: hij won met 12 seconden voorsprong op Pogačar en droeg voor het eerst de witte trui. Hij bleef solide in de bergen, verloor beperkt tijd op de topfavorieten en eindigde uiteindelijk als derde in het eindklassement. België juichte: voor het eerst sinds Eddy Merckx (1981) stond een landgenoot weer op het Tour-podium.

Later dat seizoen voegde hij de wereldtitel tijdrijden toe aan zijn collectie, en op de Olympische Spelen van Parijs schreef hij geschiedenis door zowel de wegrit als de tijdrit te winnen. Een Belg met twee olympische gouden medailles op één Spelen — het was ongezien.

Het was tegelijk zijn meest succesvolle én meest gespannen jaar. Binnen Quick-Step bleef de discussie over de toekomst doorgaan.

2025: val, wederopstanding en afscheid

De winter bracht rampspoed. In december 2024 botste Evenepoel tijdens training in Spanje tegen een openstaande bestelwagendeur. Gebroken ribben, sleutelbeen, hand — de nachtmerrie herhaalde zich. Hij miste het voorjaar, maar kwam in april terug met een overwinning in de Brabantse Pijl, waar hij Wout van Aert klopte in de sprint.

Hij herwon vertrouwen met tijdritzeges in de Ronde van Romandië en het Critérium du Dauphiné, maar de Tour de France 2025 draaide anders. Na een sterke start en een ritzege in de tijdrit kreeg hij last van problemen in de Pyreneeën en stapte af in etappe 14.

Op 5 augustus 2025 volgde het onvermijdelijke persbericht: Remco Evenepoel vertrekt naar Red Bull – BORA hansgrohe. Lefevere antwoordde met waardigheid: “We hebben samen geschiedenis geschreven. Soms komt er een moment dat beide partijen iets nieuws nodig hebben.”

Een paar maanden later, in Il Lombardia, reed hij zijn laatste koers voor de ploeg. De plek van zijn crash in 2020 werd het toneel van zijn afscheid. Hij eindigde als tweede achter Pogačar. Geen tranen, geen pathetiek, alleen een stille zwaai. Het was het perfecte slotbeeld.

De balans van zeven seizoenen

Tussen 2019 en 2025 behaalde Remco Evenepoel 68 profzeges voor Quick-Step, waarvan 33 op WorldTour-niveau. Hij won onder meer: